Jorge Burmeister

Ομιλητής: Dr. med. Jorge Burmeister, Ψυχίατρος και Ψυχοθεραπευτής ειδικευμένος στο Ψυχόδραμα και την Ομαδική Ανάλυση. Διδάσκει Ομαδική Ψυχοθεραπεία, Δυναμική των Ομάδων και Ψυχόδραμα στα πανεπιστήμια της Ζυρίχης (Ελβετία), της Βαλένθια (Ισπανία) και του Ίνσμπρουκ (Αυστρία). Πρόεδρος της International Association of Group Psychotherapy and Group Processes (IAGP),  Διευθυντής του International Training Center “Jakob L. and Zerka T. Moreno” στη Γρανάδα  και Πρύτανης της International Summer Academy for Groups in Granada μαζί με τη σύζυγό του Natacha Navarro.

Συντονίστρια: Μαργαρίτα Κρητικού

Η διαπροσωπική προσέγγιση είναι ο τρίτος βασικός προσανατολισμός στην προσωπική ψυχοθεραπεία: πρώτα υπήρξε η αναλυτική και δεύτερη η  Γνωσιακή-Συμπεριφορική θεραπεία. Βασίζεται σε μια θεωρία  παγκόσμιας συνδεσιμότητας και αμοιβαίας συνήχησης και επιρροής. Στη θεωρία των Γενικών Συστημάτων ισοδυναμεί με το μορφογενικό πεδίο (“morphogenic field”), στην Ανάλυση ισοδυναμεί με την ανθρωπολογική διάσταση (“anthropologic proportion” κατά L. Binswanger), στην Ομαδική Ανάλυση με τη θεμελιώδη μάτριξ (“foundation matrix”) και στο Ψυχόδραμα με την κοσμική μάτριξ (“cosmic matrix“).

Η διαπροσωπική προσέγγιση θεωρεί την ατομική ψυχολογία κοινωνική ψυχολογία. Όλα τα άτομα καθορίζονται και από τον τρόπο με τον οποίο ανήκουν σε διαπροσωπικές μάτριξ/ομάδες που ισοδυναμούν με την ταυτότητα. Οι ρόλοι τους εξαρτώνται από τους ρόλους των άλλων. Για πρακτικούς λόγους η μείωση της πολυπλοκότητας της πραγματικότητας είναι αναγκαία.

Το άτομο χρειάζεται κοινωνικά συστήματα προκειμένου να προσδιορίσει και να επικυρώσει την ύπαρξή του. Η έννοια μιας αίσθησης συνοχής για την καλύτερη διαχείριση αποδεικνύεται εκτενώς. Μπορεί όμως να συγκροτήσει εαυτόν και έξω από τις σημαντικές συνδέσεις μέσα στις οποίες είναι ενσωματωμένο. Αυτή η αποξένωση διευκολύνεται από συστήματα σκέψης αλλά και από τεχνολογικά μέσα (ρομποτική, κυβερνοχώρος).

Οι σχετικές μάτριξ της διαπροσωπικής πραγματικότητας είναι οι οικογένειες, οι ομάδες, οι οργανισμοί και τα συλλογικά όργανα. Μοιράζονται και συν-κατασκευάζουν τις ίδιες βασικές προκλήσεις: να καθορίσουν ρόλους που σχετίζονται με το φύλο και την κοινωνία (πχ επίσης μητέρα/πατέρας/πρωτότοκο παιδί), να καθορίσουν μοντέλα εξουσίας (ισχύς/έλεγχος), να ορίσουν την ατομικότητα/ομαδικότητα (ιδιωτικότητα-κοινωνικότητα) και να παράσχουν απαντήσεις στην υπαρξιακή ανασφάλεια (τεχνολογία, συστήματα σκέψης που αφορούν το θάνατο κλπ).

Οι μάτριξ των οικογενειών και των ομάδων μοιράζονται αυτές τις αρχές. Αξίζει λοιπόν τον κόπο να εφαρμόσουμε αρχές και μοντέλα από τη μια κατάσταση στην άλλη. Παρόλα αυτά οι βασικές διαφορές αναφέρονται στην κοινωνική/πολιτισμική διαμόρφωση των ρόλων στην οικογένεια (τη λειτουργία τους, τις προσδοκίες), το βάθος ή την ένταση συναισθηματικών και υπαρξιακών θεμάτων και τα αναλογούντα δυναμικά. Η οικογένεια αποτελεί μοιραία μια ομάδα, μπορεί να μετατραπεί σε «επιλεγμένο τραύμα» (“chosen trauma”) ή σε «επιλεγμένη δόξα » (“chosen glory”).