Ανοιχτή Ημερίδα «Η ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΩΣ ΜΕΣΟ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ»

Ο Ελληνικός Οργανισμός Ψυχοθεραπείας και Παιδείας στην Ομαδική Ανάλυση σας προσκαλεί στην Ανοιχτή Ημερίδα που διοργανώνει και θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2016 και ώρα 11:00 – 13:00 με θέμα «Η ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΩΣ ΜΕΣΟ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ«.

 

Εισηγητές:

Σπύρος Λούτσος, Ψυχολόγος MEd, Ψυχοπαιδαγωγός, Ομαδικός Αναλυτής, Ιδρυτικό Μέλος του Οργανισμού και Μέλος της Εκπαιδευτικής Επιτροπής του, Θεραπευτής στην Κοινότητα του ΔΕ.Κ.Α., Εκπρόσωπος της HOPEinGA στο EGATIN
 
Αγγελική Νιανιαχά, Ψυχολόγος, Ομαδική Αναλύτρια, Συντονίστρια Σχολών Γονέων, Συντονίστρια της Κοινότητας του ΔΕ.Κ.Α, Επιστημονικό Μέλος της HOPEinGA
 
Κέλλυ Μπούσια, Ψυχολόγος, Ομαδική Ψυχοθεραπεύτρια, Θεραπεύτρια στην Κοινότητα του ΔΕ.Κ.Α., Σύμβουλος Ομάδων και Οργανισμών, Καθηγήτρια στο Τμήμα Ψυχολογίας του Aegean College
 
Ιωάννα Καββαδία, Ψυχολόγος MSc, Ομαδική Ψυχοθεραπεύτρια, Θεραπεύτρια στην Κοινότητα του ΔΕ.Κ.Α.

 

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Η Θεραπευτική Κοινότητα ορίστηκε από δυο πρωτοπόρους στο χώρο, τον Tom Main και τον Maxwell Jones ως εξής:

«Μια προσπάθεια χρήσης του νοσοκομείου όχι με τη μορφή φορέα αυστηρά ιατροκεντρικό, που δρα με γνώμονα τη μεγαλύτερη τεχνική αποτελεσματικότητα, αλλά ως κοινότητα, η οποία έχει ως άμεσο σκοπό την πλήρη συμμετοχή όλων των μελών στην καθημερινή της ζωή και ως επακόλουθο σκοπό την κοινωνική επανένταξη του πάσχοντα ατόμου στη ζωή της καθημερινής κοινωνίας»  (Kennard, 2008, σελ. 2050).

Οι σύγχρονες κοινότητες έχουν πολλά κοινά μεταξύ τους οπότε ορίζονται ευκολότερα, χωρίς να σημαίνει ότι ο ορισμός δεν απαιτεί προσοχή. Οι θεραπευτικές κοινότητες έχουν υιοθετηθεί από δυο διαφορετικές προσεγγίσεις. Η πρώτη αποσκοπεί στη θεραπεία εφήβων και ενηλίκων που υποφέρουν από ψυχικές παθήσεις. Η δεύτερη δραστηριοποιείται στον τομέα των εξαρτήσεων κυρίως από ουσίες. Έχουν δηλαδή παρόμοιους στόχους αλλά διαφέρουν οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν. Παγκοσμίως είναι πιο διαδεδομένες οι κοινότητες της δεύτερης προσέγγισης. Είναι σημαντικό να τονισθεί ότι τα μέλη δεν αναφέρονται πλέον ως ασθενείς αλλά ως ένοικοι, πελάτες ή θεραπευόμενα μέλη.
Παρακάτω αναφέρονται οι τέσσερις αρχές των δημοκρατικών κοινοτήτων όπως τις διατύπωσε ο Rapoport:

Δημοκρατικότητα: όλα τα μέλη της κοινότητας είναι ισότιμα και έχουν δικαίωμα ψήφου ανεξάρτητα από τη θέση τους στην ιεραρχία, κατά τη λήψη αποφάσεων που αφορούν σε θέματα της κοινότητας.

Επιτρεπτικότητα: η παρεκκλίνουσα συμπεριφορά κάθε μέλους γίνεται ανεκτή, χωρίς απλά να τιμωρείται, έστω και αν φαίνεται αφύσικη σε σχέση με τα συνηθισμένα πρότυπα.

Συμμετοχή στην κοινότητα: ενθαρρύνεται η ανοιχτή και ειλικρινής επικοινωνία μεταξύ των μελών που ευνοεί την ανάπτυξη οικειότητας και στενών σχέσεων κατά τις οποίες μοιράζονται καθημερινές δραστηριότητες.

Άμεση επαφή με την πραγματικότητα: τα μέλη θα πρέπει να έρχονται συνεχώς αντιμέτωπα με τα προβλήματά τους και τις ερμηνείες που δίνουν τα άλλα μέλη στη συμπεριφορά τους, όπως ακριβώς την βιώνουν, έτσι ώστε να αποφεύγεται η διαστρέβλωση, η άρνηση ή η απόσυρση.

Μια θεραπευτική κοινότητα με τη δομή και το συστηματικό πρόγραμμα που ακολουθεί παρεμβαίνει τόσο σε κοινωνιοθεραπευτικό, όσο και σε ψυχοθεραπευτικό επίπεδο. Αν και είναι δύσκολο να περιγραφεί το βίωμα  με τον πλούτο συναισθημάτων και εμπειριών που περιέχει, οι εισηγήσεις της ημερίδας θα προσπαθήσουν να δώσουν την ατμόσφαιρα μέσα από την παρουσίαση μιας μέρας στη θεραπευτική κοινότητα.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Clarke, L. (2004) The Time of the Therapeutic Communities: People, Places and Events. London and New York: Jessica Kingsley Publishers.
Harrison, T. (2000) Bion, Rickman, Foulkes and the Northfield Experiments: Advancing on a Different Front. London and Philadelphia : Jessica Kingsley Publishers.
Higgins, B. and Newrith, C., Winterbourne House. (2002) Creativity and Play: Reflections on a Creative Therapies Group. Στο: Campling, P. & Haigh, R. (eds.) Therapeutic Communities. Past, Present and Future, (116- 127). London: Jessica Kingsley Publishers.
Kennard, D. (2008) Θεραπευτικές Κοινότητες. Στο: Gelder, M., Lopez-Ibor, J., Andreasen, N. (eds), Oxford ΣύγχρονηΨυχιατρική, τόμος ΙΙ, μτφ. (2050 – 2060). Αθήνα: Πασχαλίδης.
Nelson, G. and Prilleltensky, I. (2010) Community Psychology, in pursuit of liberation and well-being 2^nd ed. New York: Palgrave Macmillan.
Πουλόπουλος, Χ. (2005) Εξαρτήσεις, οι Θεραπευτικές Κοινότητες. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.
Tseng, V. and Seidman, E. (2007) A systems framework for understanding social settings. American Journalof Community Psychology. 10.1007/s10464-007-9101-8.