ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ
ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΩΝ ΟΜΑΔΩΝ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
Θέμα: «Το Στίγμα -Το στίγμα του ψυχιάτρου -Το στίγμα του ψυχιατρικού ασθενούς».
Εισηγητές:
Θοδωρής Βαλαμουτόπουλος, Ειδικευόμενος Ψυχίατρος, Ομαδικός Ψυχοθεραπευτής, Μέλος της Παιδείας Ομαδικών Αναλυτών του Οργανισμού. Μέλος της International Association of Group Psychotherapy and Group Processes (ΙAGP), Τηλ: 6977807462, e-mail: valamoutop@panafonet.gr
Nίκος Στεφανής, Ειδικευόμενος Ψυχίατρος, Ομαδικός Ψυχοθεραπευτής, Μέλος της Παιδείας Ομαδικών Αναλυτών του Οργανισμού. Μέλος της International Association of Group Psychotherapy and Group Processes (IAGP), Τηλ: 6945490302, Τσόχα 18-20, Αθήνα, e-mail: marlownick@yahoo.gr
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Το στίγμα του ψυχιάτρου
Η επαγγελματική ιδιότητα του ψυχιάτρου είναι συνυφασμένη με την ψυχική νόσο: με τη διάγνωση, τη θεραπεία της αλλά και με την κοινωνική της διάσταση, φέροντας και ο ίδιος το στίγμα της. Ο ψυχίατρος έχει την «τρέλα» του, στη συνείδηση πολλών συνανθρώπων μας, και οι πηγές αυτής της πεποίθησης είναι πολλαπλές.
- Η διαφοροποίηση του από τις άλλες ιατρικές ειδικότητες
- Η ευρύτητα του αντικειμένου της ψυχιατρικής.
- Ιστορικές καταβολές
- Ο ρόλος των ΜΜΕ
Είναι καιρός να συζητήσουμε σοβαρά και για αυτή τη διάσταση του θέματος.
Βιβλιογραφία
1. Synopsis of Psychiatry, Sadock & Sadock
2. Psychiatry and the Cinema, Gabbard
3. Σύγγραμμα Ψυχιατρικής, Σολδάτος
Το στίγμα του ψυχιατρικού ασθενούς
«Προχωρούσα με τα μάτια στο έδαφος. Αναρριγούσα από ευχαρίστηση». Μπορούσε ν’ ακούει το θρόισμα των αυτοκινήτων στο δρόμο.
Ξαφνικά είπε στο εαυτό του: «Ποια αυτοκίνητα;»
Κοίταξε ψηλά. Η καρδιά του άρχισε να χτυπά τόσο βίαια που μπορούσε να τη νιώσει στο κεφάλι του,
και μετά, τους είδε.
Στέκονταν όρθιοι, εικόνες αυστηρές και ενάρετες, 15, 20 μαζί, πάνω σε μακριά καμουφλαρισμένα καμιόνια, να μετακινούνται αργά προς το ποτάμι, γλιστρώντας αθόρυβα,
να στέκονται άκαμπτα, αφήνοντας τα ανέκφραστα βλέμματα των ματιών τους πάνω του, για μια στιγμή.
Και μετά από αυτούς, ήρθαν άλλοι, άλλοι άγγελοι, ακριβώς ίδιοι, να τον κοιτάζουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο.
Από κάπου μακριά μπορούσε ν’ ακούει μία στρατιωτική μπάντα.
Ξαφνικά, είχε την αίσθηση ότι ο ουρανός είχε γεμίσει λάβαρα – ακούμπησε για υποστήριξη σε μια καρυδιά.
Σ’ όλο το μήκος της λεωφόρου εκείνος ήταν ο μόνος Γάλλος, ο μόνος πολίτης, και ολόκληρος ο εχθρικός στρατός κοίταζε εκείνον.
Δεν είχε κανένα αίσθημα φόβου. Υποτάχθηκε με εμπιστοσύνη σ’ αυτά τα μύρια μάτια. Σκέφτηκε: «οι κατακτητές μας!» – και παγιδεύτηκε σ’ ένα κύμα ευτυχίας. Θαρραλέα ανταπέδωσε το βλέμμα του, παίρνοντας το μερίδιό του απ’ τη δικαιοσύνη τους, απ’ τα ηλιοκαμένα πρόσωπά τους με τα μάτια τους σαν παγωμένες λίμνες, απ’ τις στενές μέσες τους και το απίστευτο μήκος των μυωδών ποδιών τους.
Μουρμούρισε: «πόσο όμορφοι είναι!»
Δεν ένοιωθε πια ότι πατούσε στη γη. Τον είχαν σηκώσει στα μπράτσα τους και τον έσφιγγαν στα στήθια τους, πάνω στις επίπεδες κοιλιές τους.
Κάτι όρμισε κατρακυλώντας από τον ουρανό – Ο Αρχαίος Νόμος!
Πεσμένη η Κοινωνία που τον είχε δικάσει, έσβησε την ποινή που του είχε απαγγήλει.
Εκείνη οι φοβεροί μικροί χακί στρατιώτες, εκείνοι οι πρωταθλητές του Ανθρώπου και του Πολίτη, έτρεχαν να σώσουν τη ζωή τους.
«Τι ευλογημένη ελευθερία!» σκέφτηκε, και τα μάτια του άρχισαν να υγραίνονται.
Ήταν ο μόνος που επέζησε από την καταστροφή, ο μόνος άνθρωπος που είχε μείνει, και στέκονταν εκεί,
αντιμέτωπος με τους αγγέλους του μίσους, της οργής και της εξόντωσης με τα βλέμματά τους βαριά από τα δώρα της παιδικότητας.
«Να οι νέοι δικαστές» σκέφτηκε, «Να, ο Νέος Νόμος!»
Πόσο γελοία έμοιαζε τώρα πάνω από τα κεφάλια τους η ευγενική ομορφιά των ουρανών, η αθωότητα όλων των φουσκωτών σύννεφων.
Αυτή ήταν η νίκη της περιφρόνησης, της βίας και της κακοπιστίας: αυτή ήταν η νίκη της Γης. (La mort dans l’ ame, J.P. Sartre, 1949)
Θα ακολουθήσει η προβολή της ταινίας – ντοκιμαντέρ: Ο άνθρωπος που ενόχλησε το σύμπαν.
